Project 'Wachtverhalen'
met Saskia De Coster

Mijn oppervlak breekt.

Ik ben het water en mijn oppervlak breekt. Het scheurt in zachte, natte scherven en ik voel een lichaam naar mijn dieptes zakken. Handen en voeten aan elkaar gebonden en een in elkaar gevouwen lijf in afwachting van een oordeel.

Dat doe ik volgens hen. Oordelen.

Ze zinkt verder, een linnen hemd het enige dat haar vertraagt. Ik wikkel haar in mijn golven, glijd vragend over koude huid. Van onder die dunne scheiding komt een bonzend antwoord.

Voorzichtig reik ik in haar oorschelp en fluister hoe ze hard tegen mij aan moet duwen om me naar beneden te dwingen. Hoe ik zal meegeven. Hoe ik tegen haar vermoeide voetzolen zal drukken, zolang ze zich maar tegen mij verzet. Ik glijd tussen de vezels van de koorden rond haar enkels, haar polsen.

Maar ze dwaalt steeds verder van mijn oppervlak.

Ik draag haar dieper, tot in mijn koude schoot, bij de anderen. Waar al mijn lagen haar omarmen, waar ze niet warm, maar wel veilig is. Terwijl we wachten, vlecht ik mezelf in haar haren, nestel me tegen het linnen op haar borstkas en beef mee met elke beweging van die dreunende binnenkant. Uiteindelijk zal ik langs haar lippen glijden, mij een weg banen naar dat tomeloze gebonk, mezelf erin verweven tot zij en ik samenvloeien. Maar voor we dat doen, omhelzen we elkaar.